GILBERT SWIMBERGHE
solo tentoonstelling
22 oktober - 27 november 2022
U kan de galerie bezoeken van 22 oktober tot en met 27 november, elke zaterdag en zondag van 14 tot 18 uur.
Tijdens het openingsweekend zijn we open van 10 tot 18 uur.
Bijkomend geopend op 1 november en 11 november van 14 tot 18 uur.
Kom gerust op een ander moment langs op afspraak in de kunstgalerie in Gent.
Gilbert Swimberghe: biografie
De Brugse beeldend kunstenaar Gilbert Swimberghe (Brugge 1927 - Brussel 2015) is een van de belangrijke figuren in de naoorlogse avant-garde in de abstracte kunst in België.
Swimberghe debuteert in de jaren ’50 aanvankelijk met werk binnen het expressionisme à la Permeke. Na ontmoetingen met Luc Peire en Victor Servranckx verlaat hij deze figuratieve Brugse School en start zijn decennialange zoektocht naar abstractie en uitpuring.
Binnen het abstracte oeuvre van Gilbert Swimberghe onderscheiden we verschillende periodes op basis van de primaire kleur. We spreken achtereenvolgens van een roze periode (1970-1971), een gele (1972-1973), een geel-groene (1974-1975), een grijs-witte (1975-1990) en een blauwe periode (1990-2015).
Belangrijke tentoonstellingen in de carrière van Gilbert Swimberghe zijn de retrospectieve in het Groeningemuseum in Brugge van 1977 en een retrospectieve in 1984 in het Paleis voor schone kunsten in Brussel.
Werk van Gilbert Swimberghe is aanwezig in de collecties van talrijke musea in binnen- en buitenland (USA, Duitsland, Italië, Brazilië, …).
Geel-groene periode (1974-1975)
De grootse en monumentale werken uit de geel-groene periode zijn meestal verdeeld volgens de middenas met dezelfde compositie op beide schilderijhelften.
De haast architecturale symmetrische compositie, de monumentaliteit van de vormen, het wisselende spel van de dieptesuggestie wordt verhelderd en gepoëtiseerd door de verfijning van de kleuren, door de subtiliteit van de zacht op elkaar afgestemde gelen, groenen, olijven, oranjen.
Typerend is ook de verfopbrenging. De olieverf wordt gelijkmatig en in effen lagen aangebracht, zodat elke sensueel-tactiele indruk achterwege blijft ten voordele van de zuiver-vormelijke en visueel-ruimtelijke suggesties.
Vanaf jaren ’90: het blauw, de driehoek en het monochrome
In deze minimalistische periode, van 1990 tot aan zijn dood in 2015, zal Swimberghe met drie eenvoudige elementen - het blauw, de driehoek en het monochrome - een enorme veelheid aan beelden weten te creëren.
Op een bijna obsessionele en dwangmatige manier verkent Swimberghe alle tinten blauw: het blauw van de morgen, van de avond, de nacht, blauw van de hemel, het azuur, de zee, het saffier, het opaal, het ultramarijn, het kobalt, het indigo, het violet… Hij bekomt deze kleurschakeringen door heel veel lagen blauw op elkaar aan te brengen.
Het wisselend blauw geeft aan het vlak een grote ruimtelijkheid en creëert een illusoire diepte, waaruit de driehoek bij wijze van zelfverwerkelijking poogt naar voren te treden.
De grotere picturaliteit van het blauw wordt bovendien ondersteund door de subtiele, maar zichtbare borstelstreek, gaande van rechts naar links beneden. Voor Swimberghe een schildersgebaar dat hij voor zichzelf inherent koppelt aan meditatie.
Met zijn imperfecte, gekartelde randen, draagt het zeer dikke papier waarop vele van deze werken zijn gemaakt, bij aan het meditatieve karakter van de blauwe periode.
Witte reliëfs
Tijdens de periode 1969 - 1974 realiseert Gilbert Swimberghe ook een aantal witte reliëfs die hoogtepunten zullen vertegenwoordigen in zijn carrière.
Deze reliëfs dienen gesitueerd te worden in de internationale context van de eigentijdse productie van minimale, monochroom witte reliëfs, waarbij zich de namen opdringen van kunstenaars als Piero Manzoni, Jan Schoonhoven, Ad Dekkers en Walter Leblanc. Vanwege deze reliëfs noemde Gilbert Swimberghe zichzelf geen kunstschilder maar een beeldend kunstenaar.
Literatuur:
-
Jaak FONTIER e. a. Gilbert Swimberghe, Monografieën over moderne kunst, Gent, 1997
-
Fernand Bonneure e.a. Gilbert Swimberghe, Catalogus Retrospectieve Gilbert Swimberghe, Groeningemuseum, Brugge, 1977